ΠΟΥΤΑΝΑ ΓΚΛΑΜΟΥΡΙΑ...

Αυτό το άρθρο γράφεται από μια κοπέλα, η οποία φοιτεί σε ένα ακριβό κολλέγιο. Και για να είμαι εντάξει, για όσους δε με γνωρίζουν, σπουδάζω στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος (DEREE, για πολλούς). Ναι, έδωσα πανελλήνιες και φυσικά δε μπήκα σε σχολή. Ένας από τους λόγους ήταν ότι δεν το πήρα όσο σοβαρά έπρεπε. Στενοχωρήθηκα βέβαια αλλά το ''κακό'' είχε γίνει. Υπήρχαν πολλές εναλλακτικές. Να γραφτώ σε κάποιο ΙΕΚ, να φύγω στο εξωτερικό, να ξαναδώσω πανελλήνιες και άλλα πολλά. Δεν ήθελα να ξαναδώσω, επειδή βαριόμουν και θεωρούσα την όλη διαδικασία κάτι αρκετά ψυχοφθόρο...καλά να πάθω...! Οι γονείς μου, μου πρότειναν να γραφτώ στο deree. Όλοι μου έλεγαν πως έχει καλή φήμη και το πτυχίο μετράει πολύ. Και γράφτηκα...
Δε θέλω να αναφερθώ στις διαδικασίες που ακολούθησαν, άλλωστε τον πρώτο χρόνο ήμουν πολύ χαρούμενη που σπούδαζα, όπως όλοι οι γνωστοί μου. Επέλεξα τον κλάδο ξένων γλωσσών, αλλά και αυτό είναι άλλο θέμα...
Τότε, γιατί γράφω το άρθρο αυτό, θα αναρωτιέσαι. Όχι για να κράξω τη σχολή μου, αλλά επειδή πήρα ένα μεγάλο μάθημα και θέλω να το μοιραστώ.
Γνώρισα πολλά παιδιά στο deree. Τώρα πια, δεν έχω και πολλά πολλά μαζί τους.
Γνώρισα παιδιά που δούλευαν και πλήρωναν μόνα τους τη σχολή. Παιδιά που έκαναν δύο δουλειές. Παιδιά σαν και εμένα: δε δούλευαν αλλά ήθελαν να μάθουν. Δεν είχαν πλούσιους γονείς αλλά εκτιμούσαν τα λεφτά που έδιναν στη σχολή και προσπαθούσαν να γίνουν όλο και καλύτεροι.
Γνώρισα όμως και παιδιά, που δεν ενδιαφέρονταν να σπουδάσουν, επειδή ήξεραν ότι έτσι κι αλλιώς τα περιμένει μια στρωμένη επιχείρηση. Παιδιά, που προβληματίζονταν για το πως θα περάσουν το Σαββατόβραδό τους, σε ποιο club θα πάνε, αν θα φορέσουν dior ή versace. Παιδιά που ξυπνούσαν το πρωί και είχαν 50 euro, ή και περισσότερα, στη διάθεσή τους.
Δε θέλω να αναφέρω παραδείγματα. Δεν είναι αυτό το θέμα.
Ανακάλυψα όμως και την άλλη πλευρά του κόσμου. Ήταν όμορφα τα χρόνια του λυκείου, όταν άραζα με την παρέα μου σε πάρκα. Όταν δεν πηγαίναμε για καφέ και περνούσαμε την ώρα μας σε κάποιο παγκάκι. Όταν αγοράζαμε ένα πακέτο τσιγάρα και το είχαμε όλοι μαζί...ήταν το λεγόμενο ''συνεταιρικό πακέτο''. Τότε δεν είχαμε χρήματα και δε μας ενδιέφερε κιόλας.
Ήξερα ότι υπάρχουν διάφορες κοινωνικές τάξεις αλλά την τάξη των πλουσίων, την έζησα από κοντά και -συγχωρέστε με- τη σιχάθηκα.
Βέβαια, είχα συνηθίσει να ζω διαφορετικά, όπως και οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου.
Δεν τους κατηγορώ, απλώς μένει μια πικρία για τους περισσότερους.
Πικρία, επειδή με κοιτούσαν ειρωνικά, κάθε φορά που φορούσα σκισμένα τζιν και all star.
Πικρία, επειδή ξέρω ότι -καταβάθος- με λυπόντουσαν που δεν είχα όσα εκείνοι.
Πικρία, επειδή με κουτσομπόλευαν πίσω από την πλάτη μου.
Πικρία, επειδή δεν υπήρξαν όλοι τους πραγματικοί μου φίλοι. Οι περισσότεροι προσπάθησαν να αναδείξουν τα πλούτη τους στα μάτια μου και μετά, ούτε καλημέρα...
Συγγνώμη, αλλά μου αρέσει που δε μπήκα στη γυάλα, στην οποία ζείτε εσείς.
Όχι, δε νιώθω την ανάγκη να ξαναπάω στη σχολή, αλλά λέω να το κάνω. Έφαγα το γάιδαρο...στην ουρά θα κολλήσω;
Και μη νομίζεις...λυπάμαι και τον εαυτό μου...δε γράφω αυτό το άρθρο, επειδή νιώθω υπερήφανη για τα μούτρα μου...
Τουλάχιστον δεν πάσχω από ματαιοδοξία...

ΥΓ1: ''Ματαιοδοξία...το αγαπημένο μου αμάρτημα...''
τάδε έφη Αλ Πατσίνο στην ταινία ''Ο Δικηγόρος του Διαβόλου''.
ΥΓ2: Ναι. Μου έχουν λείψει τα παγκάκια και τα πάρκα...